- Do niczego się nie nadajesz! Skończona sierota z ciebie! I zabierz tą
szkapę, bo nie będę jej dłużej trzymać! – tymi oto słowy moja kochana
pracodawczyni, główna kucharka wywaliła mnie z roboty. Chciała mnie
jeszcze uderzyć patelnią, ale się uchyliłam. Całe szczęście, bo bardziej
okropnej patelni nie widziałam nigdy. Kapało z niej coś lepkiego,
czarnego i sprawiała wrażenie, jakby nigdy nie była myta. Bo taka
higiena panowała w tamtejszej kuchni. Nawet mi nie zapłaciła, szelma
jedna! Dobrze, że nie jestem głupia. Zdążyłam zwinąć jej złoty
pierścień, chyba jedyną cenną rzecz, jaką przy sobie miała.
- Wcale mnie nie wyrzucasz, bo i tak odchodzę – mruknęłam, gdy drzwi
zatrzasnęły się z głośnym hukiem. Ta praca w Goldencoast była jednym z
moich najgorszych doświadczeń w życiu. Znowu bez miejsca zamieszkania,
westchnęłam. Bardziej z przyzwyczajenia, niż ze smutku, gdyż było mi
naprawdę obojętne, gdzie się tej nocy podzieję.
Poszłam po Thorę, która stała w obskurnym, małym i ciemnym pomieszczeniu
przy gospodzie. Musiałam ją tam trzymać – inaczej na pewno ktoś by mi
ją ukradł.
- Co, maleńka, idziemy rozprostować nogi? – szepnęłam do niej czule i
podrapałam ją za uchem. Trąciła mnie łbem. Wiedziałam, że ma do mnie żal
o to, że dwa dni musiała stać tu całkiem sama. Założyłam jej cały
sprzęt i próbowałam zmusić do wyjścia. Obrażona klaczka stała w miejscu i
nie chciała się ruszyć.
- Tak, wiem, wiem. Ale więcej tu nie wrócimy, rozumiesz? A jak zaraz się
nie zwiniemy to będziemy miały nie małe problemy… Klacz chyba
zrozumiała, bo choć niechętnie, wyszła na zewnątrz. Chwilę pokręciła się
w miejscu, po czym dała sobie spokój i stanęła nieruchomo.
- Złodziejka!!! Wiedziałam, że nie wolno ci ufać! – wściekła kucharka
dalej wyskoczyła z gospody dalej machając patelnią. Przez myśl mi
przemknęło, że to pewnie jej najlepsza broń…
- Nie zapłaciłaś mi – wzruszyłam ramionami i spięłam Thorę. Kobieta
zaczęła krzyczeć, aby mnie łapali, jednak w pobliżu nie było żadnego
rycerza kwapiącego łapać dębującą właśnie klacz. Z resztą w tej
mieścinie napady i kradzieże zdarzały się tak często, że nikt nie
przejmował się czyimś losem. Ruszyłam przez miasto. Postanowiłam
wydostać się raz na zawsze z tej dziury. Za miastem ruszyłam na
południowy – wschód. W prostej linii powinnam dotrzeć do Greensilver.
Najpierw jednak musiałam wymienić ten pierścień na monety. Wyglądałam
jak biedaczka (którą z resztą byłam) – nikt nie przyjąłby ode mnie
pierścienia, twierdząc, że jest kradziony. Może trafiłabym nawet do
więzienia. Przypomniał mi się jakiś mężczyzna w gospodzie, który
opowiadał o gildzie złodziei. Zapamiętałam tę opowieść, gdyż to właśnie
wtedy, zasłuchana, upuściłam kufel z piwem. To by było coś, oni na pewno
wiedzą, co zrobić z tym pierścieniem… Chociaż, czy ja nie oszalałam?
Prędzej mnie okradną, niż cokolwiek będą wymieniać. Ale warto spróbować.
Zawsze mogę podać się za równą im, złodziejkę. Tylko… czy tam nie
trzeba schodzić przypadkiem do kanałów? Thora raczej nie zejdzie.
Trudno, przemyślę to na miejscu.
***
Upewniwszy się, że nikt nie idzie, poniosłam kratkę ściekową. Thorę
ukryłam w szopie pewnego staruszka, który za obiecaną zapłatę, zgodził
się przetrzymać ją w swojej starej szopie. Cóż, moja klacz ostatnio nie
zaznała luksusów. Uderzył mnie odór tak mocny, że myślałam, że zemdleję.
Zatykając palcami nos, ruszyłam w dół. Było tu naprawdę okropnie:
ciemno, śmierdząco i brudno. Ledwo widziałam kilka korytarzy. Który
wybrać? Zastanawiałam się, co będzie, jeżeli nie odnajdę drogi
powrotnej… Wybrałam ten najbardziej przy lewej. Może będę umiała wrócić…
Przeszłam kilka minut, kiedy dobiegły mnie obce głosy. W tejże chwili
potknęłam się o własną nogę i wylądowałam na ziemi. Wyleciał mi kompas,
który narobił niemały rumor.
- A ty co tu robisz?!
<ktoś wie?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz